16 Ekim 2014 Perşembe

bunu buraya kim koydu


Hayatta istediğim hiçbir şey yolunda gitmiyor. Mesela yatağa girince hemen uyumak istiyorum ama uyuyamıyorum. Otobüste oturacak yer bulmak istiyorum bulamıyorum. Öfkelenmek, mutsuz olmak istemiyorum. Öfke kontrolüne ihtiyacım vardı benim. Cidden. Küçükken aşırı öfkeliydim. Çok çabuk kızardım. Sonra kendime çıkış yolu buldum. Koştum. Yüzücü`yle bu sayede tanıştım. Aslında koşarken çok kafa tiplerle tanıştım. Mesela bembeyaz, naylon spor kıyafetleriyle koşan ful makyaj teyze. Sabah kaç fark etmez kadın hep böyle geliyor. Kıpkırmızı rujla. Fötr şapkalı amca var bir de. O da her gün tempolu yürür. Kotla koşan abla var ama o akşamları geliyor genelde. Çocuğunu okula bırakıp gelen var. Öğretmeni çekiştiriyorlar, kalori hesaplıyorlar, ardından güne yapacakları börek çörekten bahsediyorlar. Üç yıl önce Yüzücü`yü görünce gözlerim yerinden fırladı. Adam heykel gibiydi. Kalbim Bay Uzun`a ait diye hormonlara her zaman müdahalede edemiyorsun ki. Hem o zamanlar uzunla tanışmayı becerememiştim. Bu gerilme hareketleri yaparken her sabah teyzeler buna musallat olurdu. “Yüzücü evladım nasıl yapılıyor şu, ay oldu mu?” Sanki plates salonu. Zamanla garip bir şekilde arkadaş olduk. Aslında çok konuşmuyoruz. Naber, nasılsın? Daha çok koşuyoruz birlikte. Uzun zamandır da sabah koşusuna gitmemiştim. Yazın zaten staj derdi vardı. Soğuk demedim, bu ara bu öfke vücuttan çıkmalı dedim gittim. AvukatKız sadece yürüyor. Yürürken çeneme vuruyor bolca dırdır ediyorum.Zaten sonrada ağzıma sinek kaçıyor. Ama koşmak ciddi mevzu. Sadece koşarım. Kafamı boşaltır, düşünür, gerekliyi eklerim. Bu kez burdan başka anlatamadığım olayı buna anlatıp akıl alayım dedim. Hafif tempoda koşuyoruz, çünkü konuşurken koşmak ölüm. Kafamı çevirdim buna hararetli hararetli anlatıyorum. Sonra kıçımın üstüne düştüm. Ama ilk hissettiğim şey kafamdaki acı. Ağaca tosladım. Koştuğumuz yolun ortasına ağacı koymuşlar bende küt diye kafayı geçirdim. Anlımın yanı çizik çizik bir kırmızı kaldı. Çanakta oturmaya müsait halin sonuna geldi. Suratımda iz kalmaz umarım. Sonra eve gelince bir şey daha oldu iyice sinirlerim zıpladı. O da yarına kalsın anlatacak kafa sinir kalmadı.


8 yorum:

  1. Geçmiş olsun.. dikkat et kendine..bende tempolu yürüyüşü seviyorum :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sağol :) koşmayı çok çok seviyorum.Umarım iz kalmaz ya. sürtmüşüm biraz pek iyi durmuyor :D

      Sil
  2. Koşu yapmak güzel, ama nereye koştuğuna bağlı değişir, geçmiş olsun çok..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok sağol. Annem bu sakarlıkla 21 nasıl hayatta kaldım onu merak ediyor :D

      Sil
  3. Ehehe dikkat etmek lazım tabi. Koşmak yürümek çok iyi geliyor bence de :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Önüme bakmayinca oldu ne yapalim cezamizi cekicez. :D

      Sil
  4. Geçmiş olsun :)
    Ya ben durup dururken hayatta yürüyüp koşmam.Çok özendim :D

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. aa ben severim koşmayı. Sağol izi var hala yaa :(

      Sil